oblubieniec

сущ.

• жених

• новобрачный

* * *

oblubie|niec

♂, Р. \oblubieniecńca высок. 1. жених; новобрачный ♂;

2. \oblubieniecńcy мн. жених и невеста; новобрачные

+

1. narzeczony, pan młody, no-wożeniec 2. narzeczeństwo;

państwo młodzi, nowożeńcy

* * *

м, Р oblubieńca высок.

1) жени́х; новобра́чный m

2) oblubieńcy мн жени́х и неве́ста; новобра́чные

Syn:

narzeczony, pan młody, nowożeniec 1), narzeczeństwo, państwo młodzi, nowożeńcy 2)